Na chwałę Kobiety
„Kobieto puchu marny, Ty wietrzna istoto,
ile cenić Cię trzeba, ten tylko się dowie... -
Resztę „ofiara” wam dopowie.
Kobieta kwiatem, aniołem, motylem...- na miotle też próbowała.
Kobieta gwiazdą, zefirkiem , burzą, słodyczą, poezją...
w końcu na garach do serc chłopskich wparowała.
Od początku sobie nieźle radziła.
Ewa (blondynka) znudzona i wkurzona rajem
bez pachnidełek, marketów i świecidełek,
postanowiła wziąć sprawę w swoje ręce
w przezroczystej sukience.
Zwiędły listek odrzuciła.
Tak oszołomiła kusiciela , że do dziś w blondynki się wciela.
Adama gardłowym jabłkiem poczęstowała,
aby małpom (jednym) serenad nie śpiewał
i ciągle gdzieś się zapodziewał?...
Drzewko mądrości, wiedzy i urody zwędziła,
aby ludzkość po płaskiej Ziemi nie chodziła
i diabełków na szpilce nie liczyła.
Co tam Prometeusz ze swoim krzesiwkiem.
Nasza Ewa Marylka S. gwiezdny ogień na Ziemi wznieciła.
A Ewa - Róża czerwona liberałom sprośnym
za handel żywym towarem pisiorka przygwoździła .
Feministkom chwała – nadszedł czas wyzwolenia z odwiecznego upokorzenia.
Oj, oj, marsowego Marsa głowa boli...
I na niego przyjdzie kolej.
Zmięknie i złagodnieje, kiedy Ewa w kosmosie zaszaleje.
Ufoludki już Ją ze spodków dostrzegły,
wywaliły gały i... - pozieleniały.
Nie źle Ewa radzi sobie, ku Ziemi ozdobie.